Zaproponowano więc, by jednym ze sportów była któraś z dyscyplin pochodzących z Ameryki Północnej. Wybór pozostawiono Wrocławskiej Triadzie - organizacji, która zrzesza futbolistów Devils Wrocław, baseballistów KSB (także drużyna z Wrocławia) oraz właśnie lokalnych przedstawicieli lacrosse'a.
Chociaż w Polsce to dyscyplina nieznana, ma za sobą debiut na tradycyjnych igrzyskach olimpijskich. Lacrosse gościł na tej imprezie w 1904 roku w Saint Louis i w 1908 roku w Londynie. Co ciekawe, podczas olimpijskiego debiutu wśród trzech uczestniczących w turnieju drużyn znalazła się ekipa Indian Mohawk (jedno z plemion Irokezów). W składzie tamtej drużyny znajdziemy Czarnego Orła, Tego, Który Boi się Mydła (ang. Man Afraid Soap) czy Połowę Księżyca.
Nic w tym jednak dziwnego, bo lacrosse został podpatrzony przez białego człowieka właśnie wśród amerykańskich Indian. Jezuici, którzy pierwsi go zauważyli w XVII wieku, od razu potępili tę rozrywkę, bo wiązała się z pogańską religią i towarzyszył jej hazard. W połowie XIX stulecia zaczęła jednak zyskiwać na popularności. W 1876 roku brytyjska królowa Wiktoria powiedziała o towarzyskim meczu, że był "bardzo ładny". Od tego czasu popularność dyscypliny gwałtownie rosła. W Kanadzie stała się sportem narodowym. Niektórzy twierdzą, że pierwowzorem dla hokeja na lodzie.
Zasady są stosunkowo proste, a gra dynamiczna i widowiskowa. Drużyna składa się z 10 zawodników (bramkarz oraz po trzech obrońców, pomocników i napastników) uzbrojonych w kije zakończone "koszykami". Chodzi o to, by za pomocą tego sprzętu, łapiąc i podając gumową piłkę (ok 20 cm obwodu i 150 g wagi), umieścić ją w bramce (1,8 x 1,8 m, można grać także za nią).
Rywalizacja toczy się na trawiastym boisku (100 x 50 m) lub w hali. Mecz trwa godzinę (cztery kwarty po 15 minut). Zarówno każdą kwartę, jak i rozgrywkę po zdobytej bramce rozpoczyna face-off, czyli rywalizacja dwóch wyznaczonych zawodników o piłkę położoną na środku boiska. Coś, co można porównać z rozpoczęciem meczu koszykarskiego. Gracze mają do dyspozycji dwa rodzaje kijów - krótkie (ok. 1 m) i długie (ok. 1,5 m), z których częściej korzystają obrońcy.
Również bramkarz wyposażony jest w taki kij, z tym że ma on większy kosz - nawet do 38 cm szerokości, podczas gdy zawodnicy z pola do 15,2 cm. Golkiper jest też - podobnie jak jego odpowiednik w hokeju - zabezpieczony ochronnym strojem. Jego koledzy noszą jedynie maski i ochraniacze na zęby. Kontakt fizyczny jest dozwolony, choć oczywiście są faule i kary. Ważne jest, w której strefie boiska podczas danego fragmentu meczu znajdują się zawodnicy z danej formacji.
Zasady dla kobiet są zmodyfikowane tak, by ograniczyć kontakt fizyczny.
W Polsce działa 7 drużyn męskich i dwie kobiece. We Wrocławiu grają zarówno panowie (Kosynierzy), jak i panie (Kosy-nierki). - Każdy może przyjść do nas na trening, wystarczy wcześniej napisać mejl - mówi Katarzyna Książek, rzeczniczka prasowa i jedna z trenerek Kosynierek. Dane kontaktowe na facebookowych profilach obu drużyn (facebook.com/kosynierzy.wroclaw oraz facebook.com/ Kosynierki).
Zobacz:
Wrocław zorganizuje World Games 2017!
1 Najdziwniejsze dyscypliny na World Games
Wspaniałe show Harlem Globetrotters w Tauron Arenie Kraków
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
